„W tym roku po lekturze „Amoris laetitia” gratuluję wszystkim spotkanym parom wieloletniej wierności, zachęcam do rozgłaszania, że można być razem 50-60 lat i być szczęśliwym. Próbuję też rozmawiać z osobami, które żyją w związkach nieregularnych, rozeznawać ich drogę i miejsce w Kościele.

 

Najtrudniejsze są czasem podejmowane kwestie, typu: co dalej z wiernością małżeńską, bo dziś przysięgając można myśleć, że jak się nie uda, to nic nie szkodzi, bo rozeznamy, rozejdziemy się, znajdziemy nowego życiowego partnera i nie myślimy o grzechu ciężkim, tylko poszukamy sympatycznego miłosiernego księdza i można przystępować do Komunii. Najtrudniejsze, bo wymagają dłuższej rozmowy wyjaśniającej, co jest skutkiem, a co przyczyną kryzysu oraz powolnej detoksykacji z tez wypisywanych przez różnych publicystów i samozwańczych komentatorów ogłaszających się bardziej papieskimi niż Papież.

 

Doraźnie pomagam sobie wypowiedzią prefekta Kongregacji Nauki Wiary kard. Gerharda Müllera, że nauczanie „Amoris laetitia” jest bardzo jasne: Papież Franciszek prosi o rozeznawanie sytuacji tych osób, które żyją w związkach nieregularnych, czyli niezgodnych z nauczaniem Kościoła, i prosi, by pomóc tym osobom w znalezieniu drogi nowego włączenia do Kościoła, zgodnie z warunkami przyjmowania sakramentów oraz chrześcijańskim orędziem o małżeństwie. Nie ma przecież żadnej sprzeczności – dodaje kard. Müller – mamy w Kościele jasne tradycyjne nauczanie o małżeństwie, ale też obowiązek zajęcia się osobami przeżywającymi trudności.

 

Ktoś nazwał to ambitnym duszpasterstwem, dla mnie to jest włączanie światła Ewangelii oraz własnej empatii, aby spotkać się z ludźmi w ich często bardzo trudnej sytuacji życiowej realizowane w świecie chaosu aksjologicznego. I problematyczne okazuje się nie nauczanie współczesnego Kościoła, ale wypisywane codziennie własne pomysły papieskich krytyków, które rozpanoszyły się w internetowej narracji. Chcę zatem na koniec zaapelować do nich, w imię odpowiedzialności za Kościół i naszych wiernych o odpowiedzialność za słowo, o powstrzymanie się przed głoszeniem fałszu nt. Kościoła i Ojca Świętego, a przynajmniej nie nazywanie tego wszystkiego głosem katolickim”.

 

Źródło: www.ekai.pl